Nasil anlatsam nasil baslasam bilemiyorum. Muhtesem bir kadro muhtesem bir oyun, kah gulerek kah sarkilara eslik ederek izlenen bir muzikal. Performansini hayranlikla izledigimiz Caglar Corumlu. Bir insan farkli farkli rollere bu kadar uyum saglayabilir ancak.
Bütün kızlar toplandık, toplandık, toplandık, sormadık neden kilo aldık:)))
Geçtiğimiz haftasonu günlerdir planlanan ve hayaliyle yaşanan Hilal-Cevahir Kahvaltısını yaptık. Kahvaltı da cidden yok yoktu. Kızartma (bayılırım), mıhlama, birkaç çeşit omlet, kek, börek, mantar, paskalya çöreği ve daha sayamadığım 10,20,30.. çeşit kahvaltılık.
Bir de meleğimiz vardı aramızda. Sevgili Yusuf, maşallah, adıyla yaşasın. Çok şirin ve kuzucuk yaa. İlgi odağımız kuzu hiç ağlamadı, accık annesini yordu :)
Garipçe köyünün adını ilk duyduğumuzda aklımıza ilk gelen Orhan Veli mısraları;
Sarıyer taraflarında, köy gibi köy kalabilmiş Garipçe , yeşil ve mavinin buluştuğu bir doğa harikası. Birkaç balıkçı restaurantıyla sakin bir ortam sunan köy, taze balıkları, köy kahvaltısı ile de cezbediyor insanı. İstanbul' da sakin ve doğallığını 
koruyabilmiş bir yer kaldı mı diye düşünüyorsanız, Garipçe Köyü bunun ıspatı. Sorunuzun cevabını gidip orada bulmalısınız.
Garipçe Köyünü keşfetmemizi sağladığı için Beyza'ya çok teşekkürler.
Geçtiğimiz haftasonu yağmur hiç dinmedi. Buna rağmen Pazar günü Atasoy ailesiyle çıktık keşfe. Yağmur altında simit-çay için en uygun manzara arayışına başladık. Hekimbaşı, Beykoz derken kendimizi Karlıtepe'de bulduk. Boğaz manzarasına sahip İstanbul'un gizli bir tepesi adeta. Açlığımızı biraz yatıştırdıktan sonra, baktık ki yağmur fotoğraf çekmememize izin vermeyecek, en güzeli al çupraları, mantarları, doğru eve balık ziyafetine. Ömrünün son altı ayını 3G'ye adamış olan arkadaşımız Miyase'nin de katılmasıyla birlikte güzel bir akşam geçirdik.
29 Ekim Bayramı'nı soğuk havaya inat Maşukiye-Sapanca'da geçirdik. İstanbul'a 125 km olan Maşukiye, İzmit'e bağlı ve eski adı Keltepe olan Kartepe'nin eteklerinde muhteşem doğaya sahip bir köy. Karadeniz'i andıran yeşilliği ve şırıl şırıl akan derenin üzerindeki Yazıcılar'da yapılan köy kahvaltısı, İstanbul'un gürültüsünü ve yorgunluğunu unutturuyor. Hele ki bu ortamı sevdiğiniz arkadaşlarınızla paylaşıyorsanız.
Buraya kadar gelmişken Sapanca'ya uğramadan olmaz. Tatil köyünü andıran Kırkpınar'da gölün kenarında bahçe düzenlemesiyle dikkat çeken Kıyı Restaurant'ta kahvelerimizi içtik. Daha önce ilk bahar ve yaz mevsiminde gördüğümüz Sapanca Gölü ilginç bir şekilde 1 metreden fazla çekilmişti, ördeklerin dinlendiği küçük adacıklar dahi oluşmuştu. Havanın kapanması ve rüzgarın kuvvetlenmesiyle birlikte bizim için de eve dönüş vakti gelmişti.
Juliet sen bu hallere düşecek miydin, peki sana ne demeli Romeo, yakıştı mı o göbek :) Müzikalle başladık, müzikalle devam ediyoruz bu sezona. "Tarla Kuşuydu Juliet", komik, eğlenceli ve zaman zaman seyirciyi de içine alan bölümleriyle gidilesi bir oyun. Ayrıca William Shakespeare rolünü başarıyla oynayan Çağlar Çorumlu, şu an yeteri kadar tanınmasa da mutlaka yıldızı parlayacak bir oyuncu. Şehir tiyatrolarında gittiğimiz ve beğendimiz tüm oyunlarda çok iyi performans sergiledi.
İstanbul Boğazı'nın demirbaşlarından biri olan Boğaziçi Köprüsü'nü yürüyerek geçmek, üstünde dilediğin kadar boğaz-köprü manzaralı resim çekmek hayal gibi gözükse de Avrasya Maratonu ile mümkün;) Eeee fırsat bu fırsat, yaptırdık kayıtlarımızı.
Koşu, Feshane'ye uzayan bir telaşla başladı bizim için. Çiplerin nerden nasıl alınacağını hiç takip etmediğimiz için, maratona bir gece önce başlayarak Feshane'de aldık soluğu. Saat 21:30 da bir biz vardık bir de fuar standlarını toplayan çalışanlar. Son düzlükte yaptığımız bu atakla çiplerimizi ve Ata Demirer'i ortalama maraton koşucusu şablonu kabul ederek hazırlanmış olan L beden T-shirtlerimizi aldık ve tuttuk evin yolunu. Yağmurlu Pazar sabahına uyandığımız Ümraniye, soldan soldan "boşver koşuyu, uyu gitsin, ne işin var" diyordu. Şimdi uyusam bir sene daha bekle durrrr. Sağ taraftan yaklaşan sözü dinledik. Sandiviçler hazır mı, hazır. Giy t-shirtleri. Çipleri kontrol et, doğru Altunizade Köprüsü'ne. Saat sabahın 9:15'i. Boğaz Köprüsüne giden yol en kalabalık günlerinden birini yaşıyor. Her yer "Halk".
Sabit bir kalabalık var köprü üstünde, yaklaştıkça nedenini anlıyor insan. Bu nasıl heybet, nasıl güzellik, manzara. Soluna bakıyorsun gözünün alabildiği kadar İstanbul; Kız Kulesi, Sultan Ahmet, Topkapı Sarayı, Dolmabahçe Sarayı, Çırağan Sarayı ve değerli taşlarla süslü köprünün göğsüne konmuş Ortaköy Mecidiye Cami, sağına bakıyorsun
gözünün alabildiği kadar İstanbul; Galatasaray Adası, Fatih Sultan Mehmet Köprüsü, Kuleli ve köprünün yakasındaki danteli andıran Beylerbeyi Sarayı. Bir açan bir kapanan her karesinden başka mevsimleri, başka duyguları yaşatan bu dakikalar "Avrupa Kıtasına Hoşgeldiniz" ile bambaşka bir boyut kazanıyor. Hedef Beşiktaş İnönü Stadyumu. Ne büyük zevk, trafiğinden ötürü bir yerden bir yere gidilemeyen Barbaros Bulvarı'nın ortasından elini kolunu sallaya sallaya gezmek.
Dolmabahçe'nin heybetli ağaçları altındaki kırmızı halıdan geçip, FINISH çizgisinde çipini öttürmek. Netice de 752 çipli katılımcı arasından 691 ve 692. sıraları kaptık:) Bitmedi, aldık madalyamızı, sertifikamızı doğru menemen yemeye. Kolay mı 8 km koşmuşsun, pardon yürümüşsün :)
1 Ekim'den itibaren Şehir Tiyatroları perdelerini yeniden açtı. Gittiğimiz ilk oyun "Yaşar Ne Yaşar Ne Yaşamaz" müzikali. Oldukça güzel bir oyun. Ağlanacak halimize güldüren tarzdan :) Ayrıca Turkcell 3G reklamlarından tanıdığımız Nuri karakterinin yani Yaşar'ın (Mert Turak) performansı izlenilmeye değer gerçekten. Tavsiye edilir ...
Haftasonu Beykoz korusunda arkadaşlarımızla yaptığımız güzel kahvaltının akabinde yolumuz yedi tepe İstanbul'un sakin ve huzurlu ortamıyla bizi cezbeden Yuşa Tepesi'ne düştü.
Verdiği manevi hazzın yanında boğaza ve Karadeniz'e aynı açıdan hakim olan bu tepede taze meyve ve yöresel ürünleri tatmak da mümkün. Özellikle dağ çileği görüntüsüyle insanın ağzını sulandırıyor. Buraya kadar gelmişken Yoros Kalesi'ne uğrayarak manzarayı bu tarihi kalenin surlarına oturupta izlemenin keyfi mutlaka yaşanmalı.
Yazdan kalma bu sonbahar gününde satılık ev arama aktivitesinin yerine Riva'ya giderek yarım kalan yaz tatilimizi tamamlamak istedik. Dağ çilekleri ve böğürtlenlerin arasında Riva'yı ararken yol bizi Anadolu Feneri'ne götürdü. Balık ağı ören köylülerden buranın İstanbul'un sonu olduğunu öğrendik :)
En sonunda Riva'yı bulduk. Yöreye adını veren Riva deresinin Karadenizle kucaklaştığı yerde denize girenleri görmek bizde yazın henüz bitmediği hissini uyandırmıştı. Taa ki şu an şakır şakır yağan yağmura kadar...
Malzemeler:
Design in CSS by TemplateWorld and sponsored by SmashingMagazine
Blogger Template created by Deluxe Templates
